หากพิจารณาข้อมูลของ UNESCO[1] แสดงจำนวนชั่วโมงเรียนต่อปีของนักเรียนในระดับอายุ 9 – 13 ปีในแต่ละประเทศ จะพบว่า
| เด็กไทยเรียนหนักเป็นอันดับ 2 ในระดับอายุ 9 ปี | 1,080 ชั่วโมงต่อปี |
| เด็กไทยเรียนหนักเป็นอันดับ 1 ในระดับอายุ 10 ปี | 1,200 ชั่วโมงต่อปี |
| เด็กไทยเรียนหนักเป็นอันดับ 1 ในระดับอายุ 11 ปี | 1,200 ชั่วโมงต่อปี |
| เด็กไทยเรียนหนักเป็นอันดับ 5 ในระดับอายุ 12 ปี | 1,167 ชั่วโมงต่อปี |
| เด็กไทยเรียนหนักเป็นอันดับ 8 ในระดับอายุ 13 ปี | 1,167 ชั่วโมงต่อปี |
ตัวเลขของประเทศอื่นๆ ที่น่าสนใจมีดังนี้ (เด็กอายุ 11 ปี)
| อันดับ 2 อินโดนีเซีย | 1,176 ชั่วโมงต่อปี |
| อันดับ 3 ฟิลิปปินส์ | 1,067 ชั่วโมงต่อปี |
| อันดับ 4 อินเดีย | 1,051 ชั่วโมงต่อปี |
| อันดับ 11 มาเลเซีย | 964 ชั่วโมงต่อปี |
| อันดับ 19 เยอรมนี | 862 ชั่วโมงต่อปี |
| อันดับ 28 จีน | 771 ชั่วโมงต่อปี |
| อันดับ 30 ญี่ปุ่น | 761 ชั่วโมงต่อปี |
ตัวเลขเหล่านี้นับเฉพาะ “เวลาเรียนในโรงเรียน” เท่านั้น ยังไม่รวมเวลาเรียนพิเศษนอกเวลา
เป็นที่น่าสังเกตว่าเวลาที่ใช้ในการศึกษาภาคบังคับของเด็กไทยไม่ได้เปลี่ยนไปมากจากชั้นประถมไปสู่มัธยม ในขณะที่บางประเทศให้เวลากับชั้นมัธยมมากยิ่งขึ้น (ดังจะเห็นได้จากอันดับของไทยที่ลดลง) และยังน่าสังเกตด้วยว่าเยาวชนในกลุ่มประเทศพัฒนาแล้วล้วนมีชั่วโมงเรียนที่น้อยกว่าเยาวชนไทย หรือแม้กระทั่งเยาวชนในกลุ่มประเทศที่ “เชื่อกันว่า” เรียนหนักกว่าเราเช่น จีน หรือ ญี่ปุ่น ก็ล้วนมีชั่วโมงเรียนน้อยกว่าเราเช่นกัน
แอดมินเชื่อว่า “ผู้ใหญ่” ในวันนี้ซึ่งล้วนเคยเป็นเด็กนักเรียนมาก่อน น่าจะทราบดีว่าคุณภาพของการศึกษาไม่ได้ขึ้นกับจำนวนชั่วโมงเรียนเพียงอย่างเดียว คำถามก็คือเวลาเราพูดเรื่องการจัดการศึกษา หรือคุณภาพการศึกษาของเด็กไทยนั้น เราได้ดูหรือไม่ว่าเด็กไทยเรียนมากหรือน้อยเพียงใด และแค่ไหนถึงควรจะเป็นปริมาณที่เหมาะสม?
ที่มา whereisthailand
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น